عباس هادی افروز پایگاه خبری پول و تجارت ، در بورس‌های بزرگ جهان، سیاستگذاران و متولیان بازار سهام هیچگونه تلاشی برای هدایت جریان نقدینگی به سمت بورس انجام نمی‌دهند، به دلیل اینکه سرمایه‌گذار باید در فضایی کاملا آزاد و بدون هیچگونه محدودیتی اقدام به خرید و فروش در بازارهای مالی و به‌خصوص بخش سهام داشته باشد. در برابر این، در بورس تهران، سکانداران منصوب از سوی وزارت اقتصاد هستند و دولت‌ها به‌نوعی به سرمایه‌گذاری در بازار سهام دعوت می‌کنند، به‌طوری‌که بازاری که نه از عمق کافی برخوردار است و نه با توجه به ریسک‌های متعدد سیاسی و اقتصادی چشم‌‌‌‌‌‌اندازی برای آینده آن می‌توان متصور بود. بورس تهران به کوره پول‌‌‌‌‌‌سوزی مبدل شده است و اعتماد سرمایه‌گذاران از بین رفته است.

مقایسه با بورس‌های بزرگ جهان نشان می‌دهد که در آنجا محدودیتی تحت‌عنوان «دامنه‌نوسان» وجود ندارد و سرمایه‌گذاران در بازاری آزاد اقدام به معامله سهام می‌کنند. اما در ایران، برخی از صاحب‌نظران اقتصادی به دامنه‌نوسان به مثابه معیاری کاملا سیاسی نگریسته و حذف آن ممکن است باعث تشنج در بخش مولد اقتصاد کشور شود.

در نتیجه، وجود معضلی به نام انجماد در طرف عرضه و تقاضا و سیاست تبعیض‌‌‌‌‌‌گونه نهاد تصمیم‌گیر در رابطه با بازگشایی حداقلی منگنه معاملاتی در بازارهای مختلف بورس و فرابورس، اختیار معامله آزاد را از جامعه سرمایه‌گذاران سلب می‌کند. لذا بهتر است که سیاستگذاران و متولیان بورسی در ایران، از رویکرد سیاستگذاران و متولیان بورس‌های بزرگ جهان الهام بگیرند و سعی کنند با ایجاد شرایطی آزاد و بهینه، بازار سرمایه را به سمت توسعه و رشد هدایت کنند.