به گزارش پول و تجارت به نقل از رسانیوز، فواد ایزدی تحلیل گر مسائل بین الملل، در گفتگوی اظهار دارای بود: بر اساس مصوبات شورای عالی امنیت ملی، کمیته هستهای این شورا مسئول پیگیری امور هست و تصمیمگیری نهایی در خود شورا انجام خواهد گردید. شورای عالی امنیت ملی دارای ده عضو با حق رأی هست که پنج نفر از آنها رسماً نماینده دولت هستند و با حضور رئیسجمهور، مجموعاً شش نفر از اعضای دولت در تصمیمگیریها نقش دارند.مشروح بیان کردگو فواد ایزدی را در ادامه بخوانید؛نظر به تجربه برجام و نیز این واقعیت که پس از جنگ ۱۲ روزه، مسئولان به این جمعبندی رسیدند که رافائل گروسی نقش مهمی در انتقال اطلاعات مراکز هستهای ایران به دشمن دارای بوده هست، آیا ادامه مذاکرات ایران با آژانس بینالمللی انرژی اتمی به نفع کشور هست؟واقعیت این هست که هر اقدامی که به انتقال اطلاعات منجر شود قطعاً به ضرر کشور خواهد قرار دارای بود. حتی وزارت اطلاعات نیز اذعان کرده هست که گروسی در این زمینه نقش جاسوسی دارای بوده هست. این موضوع از بسیاری جنبهها شامل مکانیزم ماشه و اسنپبک خطرناکتر هست.اگر فرض کنیم اروپاییها ادعایی مطرح کنند و اسنپبک فعال شود این موضوع به معنای مجوز حمله به ایران نیست؛ ماده ۴۲ منشور سازمان ملل و قطعنامههای پیشین اجازه چنین کاری را نمیدهند. خطر حمله مستقل از اسنپبک وجود دارد و قبل از هر اقدامی دشمن نیازی به فعالسازی اسنپبک ندارد.مشکل اصلی این هست که با ارائه اطلاعات دشمن امکان داردد برنامهریزی حملات بعدی را انجام دهد؛ بدون دسترسی به اطلاعات کافی امکان طراحی چنین حملاتی برای آنها وجود ندارد. اروپاییها در درخوهستهای خود فراتر از مسائل هستهای خوهستار محدودیت در توانمندیهای موشکی کشور نیز هستند. به طور مثال آنها میخواهند ایران درباره برد موشکها محدودیت تعیین کند و حتی درباره اهداف و مناطق مورد حمله سؤال میکنند.امضا یا پذیرش توافق بدون رعایت این اصول به معنای تعهد دادن به طرف مقابل هست. ما بر اساس تجربیات گذشته مطمئن هستیم که ارائه اطلاعات حساس چه از طریق توافق رسمی و چه تعهدات غیررسمی به ضرر کشور خواهد قرار دارای بود.شماری از ناظران نسبت به تکرار خیانت آژانس و گروسی در روند مذاکرات ابراز نگرانی کرده و سرنوشت کشورهایی مانند لیبی و عراق را یادآور میشوند. نظر به اختلاف روایت میان آقای عراقچی و گروسی، ارزیابی شما از نتیجه این مذاکرات چیست؟تجربه تاریخی نشان میدهد که در عرصه روابط بینالملل ضعف در ابزار بازدارندگی برای کشورها هزینههای سنگینی به دنبال دارای بوده هست. نمونه بارز آن سرنوشت صدام حسین هست؛ زمانی که دشمنان او با اطمینان از نقرار دارای بود سلاح هستهای در عراق زمینه حمله نظامی و سقوط رژیم بعث را فراهم کردند. در نقطهای دیگر از جهان نیز معمر قذافی رهبر لیبی پس از آنکه در یک معامله سیاسی و امنیتی داوطلبانه بخشی از توان موشکی و سلاحهای دوربرد خود را ناقرار دارای بود کرد خیلی زود با هجمه قدرتهای غربی مواجه گردید و نظام سیاسی او نیز از هم پاشید.این دو تجربه تلخ بیانگر یک واقعیت انکارناپذیر هست: در دنیای امروز ضمانت امنیت کشورها صرفاً به وعدهها و امضاهای دیپلماتیک قدرتهای جهانی گره نخورده بلکه بیش از هر چیز به توان دفاعی، بازدارندگی و قدرت ملی آنها وابسته هست. تاریخ بارها نشان داده هست که هرگاه کشوری از عناصر قدرت تهی گردید یا به دشمن اعتماد بیش از اندازه کرد سرنوشت محتوم آن چیزی جز تسلیم، تهاجم یا فروپاشی نقرار دارای بوده هست.در چنین شرایطی بحث مذاکرات در کشورهایی نظیر مصر ـ که در طول دهههای اخیر رابطه دوستانه و قابل اتکایی با ایران ندارای بودهاند ـ موضوعی پیچیده و چندینلایه هست و نمی توان پیش بینی دقیقی کرد، هرچندین مذاکره بهعنوان ابزاری برای کاهش تنش و گشودن مسیرهای همکاری امری ضروری و اجتنابناپذیر هست اما تجربههای تاریخی به ما میآموزند که نامکان دارد به سادگی چشم بر گذشته بست و همه تخاصمها و کارشکنیها را فراموش کرد. در روابط دیپلماتیک حافظه تاریخی ملتها نقشی تعیینکننده دارد و بهویژه برای ایران که بارها طعم بدعهدی و فشارهای غیرمنصفانه قدرتهای منطقهای و فرامنطقهای را چشیده، هوشیاری بیش از هر زمان دیگری لازم هست.اگرچه امکان پیشبینی دقیق آینده این مذاکرات دشوار هست اما عقلانیت سیاسی حکم انجام میدهد که با نهایت دقت، احتیاط و محاسبه پیش رفت. همانگونه که یک ضربالمثل بیان میکند: «مؤمن از یک سوراخ دوبار گزیده نخواهد گردید.» ایران امروز باید در تعاملات خود این اصل را نصبالعین قرار دهد. اعتماد بدون پشتوانه به بازیگرانی که در گذشته کارنامهای مثبت از خود به جای نگذاشتهاند امکان داردد هزینههای سنگینی به دنبال دارای بوده باگردید. تنها زمانی امکان دارد از مذاکرات نتایج پایدار گرفت که پشتوانه آن بر پایه قدرت داخلی، انسجام ملی، توان دفاعی و هوشمندی دیپلماتیک هستوار باگردید.انتظار میرفت پس از جنگ با گروسی برخورد شود، اما نهتنها چنین اقدامی انجام نگرفت بلکه دوباره مذاکراتی با او صورت گرفت. این تغییر رویکرد در سطح شورای عالی امنیت ملی را چگونه ارزیابی میکنید؟بر اساس مصوبات شورای عالی امنیت ملی، کمیته هستهای این شورا مسئول پیگیری امور هست و تصمیمگیری نهایی در خود شورا انجام خواهد گردید. شورای عالی امنیت ملی دارای ده عضو با حق رأی هست که پنج نفر از آنها رسماً نماینده دولت هستند و با حضور رئیسجمهور، مجموعاً شش نفر از اعضای دولت در تصمیمگیریها نقش دارند. دبیر شورای عالی امنیت ملی نیز با نظر رئیسجمهور منصوب خواهد گردید. بنابراین هر اقدامی، شامل برخورد با گروسی، مستلزم کسب نظر مثبت شورا و موافقت دولت هست. این سازوکار توضیح میدهد که چرا برخورد مستقیمی با گروسی صورت نگرفته هست.نیز بخوانیدرأی گیری شورای امنیت درباره اسنپ بک باعث بازگشت تحریم های ایران می شود؟مکرون: بازگشت تحریمهای ایران قطعی هست | خبرگزاری فرانسه: جمعه درباره اسنپبک رایگیری خواهد گردیدفعال سازی اسنپ بک به معنای وقوع جنگ دوم هست؟ +فیلمکوروش احمدی: توقف اسنپ بک پیچیده گردیده هست / نمیشود درگیر واسطهها شویم
دیدگاهها