توان ایجاد مناطق سکونتی تازه نداریم چون توانایی تامین آب و برق نداریم

به گزارش پول و تجارت،پرویز اجلالی، جامعه‌شناس، در بخشی از بیان کرد و گوی خود با اقتصادنیوز به بیان نکاتی درباره موج مهاجرت افراد و شکل گیری حاشیه نشینی در کشور پرداخت. در ادامه بخشی از این بیان کرد و گو را می خوانید؛*نظر به اینکه هم موج مهاجرت تحصیل‌کرده‌ها و هم کوچ داخلی از کلان‌شهرها به شهرک‌های حاشیه‌ای مطرح گردیده، چه سیهست‌های اقتصادی و شهری امکان داردد هم مهاجرت داخلی را مدیریت کند، هم فرصت‌های شغلی و کیفیت زندگی در این مناطق را افزایش دهد، و هم از شکل‌گیری حاشیه‌نشینی و مشکلات زیرساختی جلوگیری کند؟این موضوع دو وجه دارد؛ اگر مردم به شهرک‌های طراحی‌گردیده با زیرساخت مثل اندیشه یا هشتگرد بروند، به رگردید آن مناطق کمک می‌کنند. ولی اگر به نقاط فاقد آب، برق و خدمات رانده شوند، همان حاشیه‌نشینی قدیمی تکرار خواهد گردید. البته هزینه حمل‌ونقل و قیمت بنزین هم در اینحا بسیار تعیین کننده هست . فعلاً بنزین ارزان هست و رفت‌وآمد ممکن.در همهٔ شهرهای بزرگ دنیا چنین جابه‌جایی‌هایی طبیعی هست. اگر مشکل حمل‌ونقل نباگردید، مثلاً مترو و اتوبوس‌کافی باگردید، ساکنان امکان داردند در شهرک‌های اقماری خانه بگیرند و برای کار روزانه به مرکز شهر بیایند. در تهران هم خیلی‌ها از اسلام‌شهر یا نقاط دورتر صبح زود می‌آیند و شب برمی‌گردند. الان چون بنزین نسبتاً ارزان هست، این رفت‌وآمد هنوز ممکن هست؛ حتی مترو در چندین مسیرها کمک انجام می‌دهد.این جابه‌جایی دو اثر دارد: از یک طرف به کاهش تراکم تهران کمک انجام می‌دهد و از جهات دیگر باعث رگردید و رونق شهرک‌های برنامه‌ریزی‌گردیده مثل هشتگرد، اندیشه یا صفاشهر خواهد گردید. کسانی که به این مناطق می‌روند، پولشان را آنجا خرج می‌کنند و به اقتصاد محلی جان می‌دهند. اما اگر مهاجرت به نقاطی باگردید که هیچ زیرساختی ندارند—بدون آب، برق یا طرح شهری،نتیجه‌اش فقط حاشیه‌نشینی و افت کیفیت زندگی هست. تجربه دهه‌های گذشته نشان داده که این نوع حاشیه‌نشینی هم به خود ساکنان آسیب می‌زند و هم برای مدیریت شهری دردسرساز هست.چگونه می توان کیفیت زندگی را دراین مناطق حفظ کرد؟مردم برای کیفیت فرهنگی یا امکانات تفریحی به این شهرک‌ها نمی‌روند؛ دلیل اصلی توان مالی هست. اجاره و خرید خانه در تهران سرسام‌آور گردیده هست. خانواده‌ها جایی را انتخاب می‌کنند که بتوانند اجاره بپردازند یا خانه‌ای تهیه کنند. اگر بتوانند مغازه یا کسب‌وکاری کوچک راه بیندازند، مثل یک سوپرمارکت در شهری کوچک، همان‌جا می‌مانند. اما همانطور که بیان کردم این روند وابسته به هزینه حمل‌ونقل هست. اگر قیمت بنزین یا کرایه‌های اتوبوس و تاکسی بالا برود، امکان این رفت‌وآمد روزانه کمتر خواهد گردید. بنابراین گسترش شهرک‌های طراحی‌گردیده با زیرساخت حمل‌ونقل پایدار امکان داردد مفید باگردید، اما ساخت‌وساز بی‌برنامه در مناطق فاقد آب و برق، مثل تجربه‌های قدیمی حاشیه‌نشینی در تهران و مشهد، دیگر نه گردیدنی هست و نه قابل دوام. امروز حتی شهرهای موجود هم در تأمین آب و برق مشکل دارند، چه برسد به ایجاد مناطق سکونتی تازه. وقتی اقتصاد فرو می‌پاگردید، شعار وطن‌دوستی و فرهنگ‌سازی فقط مقاومت موقت ایجاد انجام می‌دهد. مردم برای بقا حرکت می‌کنند. اگر شغلی نباگردید، اگر مدیران شایسته نباشند و نابرابری فزاینده شود، هیچ سیهست فرهنگی پایداری ایجاد نانجام می‌دهد.نیز بخوانیدمقایسه حقوق کارگران ایرانی و ژاپنی از زبان وزیر سابق کار/ دستمزد روزانه کارگر ایرانی 5 دلار هستحقوق کارگر در ژاپن 200 میلیون در ایران 15 میلیون! | وزیر کار دولت‌ هاشمی: طبقه متوسط بخاطر معیشت مهاجرت انجام می‌دهدتحریم‌ها به‌طور مستقیم عامل مهاجرت نیست اما.../ ایرانیان هم مانند افغان ها ناچار به کوچ گردیدندکوچ نگران کننده کارگران ایرانی و تحصیلکرده‌های بیکار به خارج از کشور | اجلالی: تا اقتصاد تکان نخورد، موج مهاجرت ادامه دارد