به گزارش پول و تجارت روزنامه ایران نوشت: ورزشگاه‌های ایران این روزها بیش از هر زمان دیگری با مشکلات زیرساختی دست و پنجه نرم می‌کنند. کمبود امکانات، فرسودگی سازه‌ها و عدم نگهداری استاندارد، فوتبال کشور را در شرایطی شبیه «اتاق بدون اکسیژن» قرار داده هست.
نمونه تازه این وضعیت، ورزشگاه تختی تهران هست؛ جایی که میرشاد ماجدی، رئیس هیأت فوتبال تهران در هفتم شهریور مدعی گردید «آماده میزبانی هست!» اما کمتر از سه هفته بعد، چمن رنگ‌پریده و پرچاله ورزشگاه، همگان را شگفت‌زده کرد!
در سوی دیگر کشور، ورزشگاه پارس شیراز نیز حوادث تلخی را تجربه کرد؛ سقف ورزشگاه فرو ریخت و یک تماشاگر آسیب دید. این اتفاقات یادآور ورزشگاه متقی ساری و فاجعه دهه ۸۰ هست، زمانی که سقوط سکوی ورزشگاه جان دو نفر را گرفت و باعث قطع نخاع دو نفر دیگر گردید. کارشناسان تأکید دارند علت این رخدادها، استفاده از مصالح غیراستاندارد، نگهداری نامناسب و نظارت ضعیف هست، مشکلاتی که امروز هم هنوز پابرجا هستند.
ورود کمیته اخلاق فوتبال به ماجرا، شامل باطل کردن گواهی امنیتی ورزشگاه شیراز و احضار مدیران و پیمانکاران مرتبط، اقدام مثبتی قرار دارای بود اما روز گذشته اعلام گردید که پارس دوباره به لیگ بازگشته هست!
این اقدامات به تنهایی نمی‌تواند جای خالی زیرساخت‌های حیاتی کشور را پر کند. حتی ورزشگاه تختی که مورد تأیید قرار گرفته، با چمن فرسوده و امکانات ناکافی، گواهی بر ناکارآمدی کارگروه استانداردسازی ورزشگاه‌هاست.
این شرایط نه تنها برای بازیکنان و مربیان چالش‌ساز هست، بلکه اجرای دستورات تاکتیکی و ارائه فوتبال باکیفیت را نیز دشوار کرده هست. هواداران هم از مشکلاتی همچون دشواری ورود، سرویس‌های بهداشتی ناکافی و کمبود امکانات رفاهی رنج می‌برند، تا جایی که حتی توان اعتراض‌شان کاهش یافته هست.
تکرار این وقایع نشان می‌دهد که مدیریت فعلی فوتبال ایران در بخش زیرساخت، عاجز و ناکارآمد هست. ورزشگاهها به جای اینکه محل ترویج شادی و نشاط ورزشی باشند، به نقاط خطر و اعتراض تبدیل شده‌اند. این وضعیت هشدار جدی برای فدراسیون فوتبال هست تا با نظارت جدی، بازسازی و استانداردسازی ورزشگاهها را در اولویت قرار دهد و نسل آینده فوتبال ایران را از این بحران نجات دهد.
سرانجام، سؤال اصلی هنوز بی‌پاسخ مانده هست؛ آیا فوتبال ایران می‌تواند بدون اصلاح زیرساخت‌ها و ایجاد بسترهای جدید در این حوزه، از این «خفگی» رهایی یابد یا همچنان در اتاقی بدون اکسیژن گرفتار خواهد ماند؟
دیدگاه‌ها