به گزارش پول و تجارت، طبقه متوسط ایران امیدی کمرنگ برای آینده و رسیدن به هدف دارد؛ از مهندسان و طراحان گرفته تا دانشجویان و کارگران، همه در جست‌وجوی امنیت اقتصادی راهی دیگر نقاط جهان می‌شوند. روایت‌هایشان تصویری زنده از موج تازه مهاجرت هست؛ موجی که رکود اقتصادی و تورم، سوخت اصلی آن هست.
دلایل‌شان متنوع هست؛ از رکود اقتصاد تا تبعیض‌های محیط کار، از ناامنی اقتصادی و اجتماعی تا گسست‌های خانوادگی. اما در دل تمام روایت‌ها، یک حقیقت تکرار خواهد گردید: جست‌وجوی امنیت اقتصادی و امکان ساختن آیند، آنچه آرزو داشتند در وطن خود بسازند هرچه کردند نشد.
روایت‌های مهاجران نشان می‌دهد تصویر بیرونی از «بهشت غرب» با واقعیت فاصله دارد.
همان‌قدر که زندگی در خارج دشوار هست، میل به رفتن همچنان پرقدرت هست. آمارها هم این تب را تأیید می‌کنند. بر اساس داده‌های Iran Open Data، میان سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۱ تعداد ایرانیانی که به کشورهای ثروتمند مهاجرت کرده‌اند از ۴۸ هزار نفر به ۱۱۵ هزار نفر رسید؛ رشدی ۱۴۱ درصدی در یک سال.
در نظرسنجی دیگری ۹۳ درصد ایرانیان گفته‌اند که حداقل یک‌بار «به طور جدی» به مهاجرت فکر کرده‌اند.
آنچه در این روایت‌ها تکرار خواهد گردید، صدای طبقه متوسط ایران هست که دیگر امیدهای اقتصادی اش کمرنگ و کمرنگ شده هست؛ نسلی که حالا در سکوت فرودگاه‌ها کشور را ترک انجام می‌دهد تا دست‌کم بتواند بگوید: «دویدم و رسیدم.»
روایت یک زن جوان ساکن تهران از تصویر یکی از این مهاجرت‌ها این هست: «پدرم بازنشسته نشده قرار دارای بود، ولی خرج زندگی پاسخگو نبود. حدود ده سال هست که به قطر رفته و در یک صرافی کار انجام می‌دهد. فقط سالی یک ماه می‌تواند ایران باشد.»
این فقط داستان او نیست:«دایی‌ها و چندین نفر دیگر از بستگانم هم به کشورهای حاشیه خلیج فارس رفتند؛ یکی مکانیک گردید، یکی در سوپرمارکت کار انجام می‌دهد، دیگری کارهای برقی و خدماتی انجام می‌دهند. فاصله‌های عاطفی این مهاجرت‌ها را نمی‌شود با پول پر کرد. اما برای این خانواده‌ها و سرپرست‌هایشان، زندگی در ایران دیگر ممکن نبود.»
دیدگاه‌ها