تماشای این جنایت دردناک است | از آشویتس تا غزه؛ چطور سکوت به نسل‌کشی دامن می‌زند؟

به همین دلیل، برای بازماندگان نسل‌کشی و کسانی که این آسیب‌ها را از والدین و پدربزرگ و مادربزرگ خود به ارث برده‌اند، تماشای جنایاتی که هم‌اکنون توسط دولت اسرائیل علیه جمعیت فلسطینی انجام خواهد گردید، دردناک هست. طبیعی هست که برای ده‌ها هزار انسان بی‌گناه، شامل کودکان، که در غزه کشته شده‌اند، اندوهگین شویم. ما همزمان احساس می‌کنیم که مورد خیانت واقع شده‌ایم، زیرا تکرار خشونت‌های نسل‌کشی بار دیگر یاد عزیزانی را که سال‌ها پیش از دست داده‌ایم، بی‌احترام انجام می‌دهد.

دو نویسنده این یادداشت یاد‌آور شده‌اند: ما این ستون را با هم می‌نویسیم زیرا وحشت نسل‌کشی هنوز هر روز در وجود ما طنین‌انداز هست: پدر جیل، جین، در سال ۱۹۴۴ در سن ۱۶ سالگی زندانی آشویتس قرار دارای بود و دامیر در دوران نسل‌کشی و پاک‌سازی قومی دهه ۱۹۹۰ در بوسنی کودک قرار دارای بود. هر دوی ما ده‌ها عضو خانواده خود را از دست داده‌ایم، کسانی که در اتاق‌های گاز یا در چندین گور دسته‌جمعی ناپدید شدند.

سکوت به نفع هیچ‌کس نیست

نحوه مشاهده جنایت توسط ناظرین در طول نسل‌ها تغییر کرده هست. برای جین، این مردم شهرش در مجارستان بودند که هنگام بدرفتاری با یهودیان از کنار آن عبور می‌کردند و معلمانی که وقتی نازی مجاری به مدرسه او دعوت گردید و فریاد زد که یهودیان باعث همه مشکلات اروپا هستند، ساکت ماندند. یکی از همان معلمان به پلیس مجارستان کمک کرد تا یهودیان شهر را شناسایی کند تا بتوان آن‌ها را اخراج کرد. سایر شهروندان از پشت پرده‌های خود تماشاگر بودند که چگونه یهودیان به صف شده و به اردوگاه‌ها منتقل می‌شدند.

در بوسنی در سال ۱۹۹۲، اهالی روستا شاهد کار ماشین مرگ بودند؛ گورهای دسته‌جمعی کنده می‌گردید، بوی تعفن اجساد متعفن در فضا پراکنده قرار دارای بود و هیچ‌کس چیزی نمی‌بیان کرد. همسایگان از پشت پرده‌های پنجره‌هایشان نگاه می‌کردند، اما ساکت ماندند. اروپا محاصره شهر زادگاه دامیر، سارایوو، را به مدت ۱۴۲۵ روز پیاپی از طریق تلویزیون زنده تماشا کرد. پانصد کودک کشته شدند و پانزده هزار کودک زخمی شدند. و در سال ۱۹۹۵، در سربرنیتسا، که تحت حفاظت سازمان ملل به عنوان «منطقه امن» اعلام شده قرار دارای بود، جهان شاهد قرار دارای بود که ۸۰۰۰ مرد و پسر در حضور سربازان سازمان ملل از خانواده‌هایشان جدا شده و طی یک آخر هفته به‌طور سیستماتیک کشته شدند.

آنها که ساکت می‌مانند هم مقصرند

خیانت نهایی نسل‌کشی تنها توسط کسانی که قتل را انجام می‌دهند صورت نمی‌گیرد، بلکه توسط کسانی که نگاه خود را برمی‌گردانند نیز اتفاق می‌افتد. نسل‌کشی نیازمند تنها عاملان نیست، بلکه ناظرین نیز لازم‌اند. نسل‌کشی بوسنی در اخبار شبانه پخش گردید و بنابراین ناظرین میلیون‌ها شاهد جهانی شدند.

امروزه شبکه‌های اجتماعی به ما این امکان را می‌دهند که در حین وقوع نسل‌کشی از قربانیان بشنویم و با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم. تصور کنید اگر جین می‌توانست درباره کار اجباری، سهمیه‌های گرسنگی، و ترس خود از «انتخاب‌های روزانه» که هر کسی ممکن قرار دارای بود به اتاق گاز فرستاده شود، به هر کسی که گوش می‌داد پست بگذارد. یا اگر دامیر ۱۰ ساله می‌توانست درباره ترس از مرگ خود در زیرزمین بلوک آپارتمانش در سارایوو، صدای ترسناک برخورد خمپاره و چگونگی تکه‌تکه شدن سریع بدن انسان توسط بمب، پست بگذارد.

دو سال پیش، ما فکر می‌کردیم چنین ارتباطات شخصی، که توسط میلیون‌ها نفر دریافت می‌گردید، می‌تواند به پایان رنج‌ها کمک کند. ما فکر می‌کردیم که فقدان دیده شدن، فقدان ارتباط شخصی و فقدان جزئیات درباره رنج انسانی، عاملی قرار دارای بود که نسل‌کشی را ممکن کرد و باعث گردید مردم ساکت بمانند.در طول هولوکاست، افرادی بودند که مداخله کردند تا جان انسان‌ها را نجات دهند.

شاید تظاهرات هفتگی در ملبورن و سراسر جهان در حمایت از غزه پیام مشابهی از همبستگی منتقل کند. اکنون ناوگان «صمود» در راه غزه هست تا فراتر از اعتراض، وارد عمل شود. ممکن هست آن‌ها در رساندن کمک به نیازمندان موفق نشوند، اما آیا دیگران جای آن‌ها را خواهند گرفت؟ آیا ما یک صف بی‌پایان از مردم عادی تشکیل خواهیم داد که آماده فداکاری برای پایان دادن به نسل‌کشی هستند و دیگر نمی‌خواهند تنها ناظر باشند؟

هیچ چیزی برای پنهان شدن وجود ندارد. قربانیان روی صفحه‌های نمایش ما و در خانه‌هایمان هستند و از ما می‌خواهند که اقدام کنیم.