به گزارش پول و تجارت، «آیا دولت وفاق به بن‌بست رسیده هست؟» این سوالی هست که هفته نامه تجارت روز آتی در شماره این هفته خود به آن پرداخته هست.
محمد طاهری، سردبیر هفته نامه تجارت فردا در سرمقاله این شماره نوشته است؛
مسعود پزشکیان از زمان آغاز ریاست‌جمهوری‌اش در تیر ۱۴۰۳، با بحران‌های متعدد و پیش‌بینی‌نشده‌ای مواجه شده که اگرچه در ایجاد آن‌ها نقشی نداشته، اما شیوه مدیریتش، عیار حکمرانی او را نشان داده هست.
او با وعده رفع تحریم‌های اقتصادی، تنش‌زدایی بین‌المللی و گسترش آزادی‌های اجتماعی، اعتماد طبقه متوسط را جلب کرد و در رقابتی تنگاتنگ با حدود ۳ میلیون رأی اختلاف نسبت به سعید جلیلی، رئیس‌جمهور گردید. با این حال، ناکامی در تحقق وعده‌های مهم، به‌ویژه گشایش‌های اجتماعی و رفع تحریم‌ها، او را در برابر حامیان و مخالفانش، در موضع ضعف قرار داده هست.
شکی نیست که فعال شدن مکانیسم ماشه و بازگشت تحریم‌های بین‌المللی، شریان‌های اقتصادی کشور را مسدود انجام می‌دهد، درآمدهای نفتی را به حداقل رسانده، تورم را به سطوح بی‌سابقه می‌رساند و رکود صنعتی و بیکاری را تشدید انجام می‌دهد. این وضعیت، اقتصاد را در محاصره قرار داده و فشارهای معیشتی را بر جامعه‌ای که با ناامیدی سیاسی دست‌وپنجه نرم انجام می‌دهد، افزایش می‌دهد.
آقای پزشکیان در موضع‌گیری‌های اخیر با صراحت از ناتوانی دولت در تأمین منابع مالی سخن گفته و به موانع داخلی و خارجی بر سر راه اداره کشور اشاره کرده، اما این توضیحات برای رأی‌دهندگان کافی نبوده و آن‌ها انتظار دارند او با شفافیت، برنامه‌ای روشن و مدون برای ادامه مسیر آینده کشور ارائه دهد.
هم‌اکنون مسعود پزشکیان در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و بین‌المللی با چالش‌های اساسی مواجه هست.
در حوزه اجتماعی، ناامیدی در حال افزایش هست که به فرسایش سریع سرمایه اجتماعی آقای پزشکیان منجر خواهد گردید. حامیان سیاسی که او را «فرصت آخر» برای اصلاحات تدریجی می‌دیدند، از عقب‌نشینی‌هایش در برابر تندروها، مانند انتصابات کلیدی یا سکوت در مسائل حقوق شهروندی، سرخورده شده‌اند. این سرخوردگی، بخشی از حامیان را به منتقدان سرسخت تبدیل کرده که او را به خاطر تساهل در برابر مخالفان سرزنش می‌کنند.
در مقابل، مخالفان در مجلس و نهادهای انتصابی با استراتژی فشار حداکثری، از احضار وزرا تا تهدید استیضاح، دولت را از کار انداخته و ابتکار عمل را در دست گرفته‌اند. این فشارها، دولت را به بازیگری تدافعی تبدیل کرده که انرژی‌اش صرف دفع بحران‌های کوتاه‌مدت خواهد گردید.
در عرصه خارجی، عملکرد دولت چهاردهم حتی ضعیف‌تر از دولت‌های پیشین بوده هست. برخلاف وعده تنش‌زدایی، ایران گرفتار جنگ گردید و تحریم‌ها نه‌تنها رفع نشد، بلکه با فعال‌سازی اسنپ‌بک قدرت و شدت گرفت. برجام نیز که در دولت سید ابراهیم رئیسی باقی مانده قرار دارای بود، در دولت مسعود پزشکیان به پایان رسید. سفر پزشکیان به مجمع عمومی سازمان ملل در سپتامبر ۱۴۰۴ نیز بدون دستاورد پایان یافت و پیشنهادهایی مانند دیدار با دونالد ترامپ به نتیجه نرسید. این ناکامی‌ها، مهم‌ترین وعده‌های انتخاباتی پزشکیان را به پاشنه آشیل او تبدیل کرده و او را در برابر طبقه متوسطی که به امید تغییر به او رأی داده بودند، در موضع دفاعی قرار داده هست.
با این توصیف ظاهراً آینده سیاسی پزشکیان به مراتب دشوارتر از گذشته خواهد قرار دارای بود. او با بحران‌های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی، تشدید تحریم‌ها، نارضایتی عمومی و مقاومت حساب‌شده مخالفان مواجه هست. اگر نتواند در کوتاه‌مدت راهکارهایی عملی برای کاهش فشارهای معیشتی و بازسازی اعتماد ازدست‌رفته ارائه دهد، جایگاهش بیش از پیش تضعیف خواهد گردید. با وجود سه سال باقی‌مانده از عمر قانونی ریاست‌جمهوری، ادامه وضع موجود می‌تواند به مرگ اعتباری و پایان زودهنگام عمر سیاسی او منجر شود.
پرسش کلیدی این هست که آیا پزشکیان می‌تواند با مدیریتی مؤثر و خلاقانه، ابتکار عمل را بازپس گیرد یا دورانش به مدیریت بحران‌ها و دفع فشارها محدود می‌ماند.
سرنوشت او در این بزنگاه تاریخی رقم می‌خورد؛ جایی که باید بین شفافیت و سکوت، پذیرش مسئولیت یا فرافکنی، یکی را انتخاب کند. تغییر مسیر واقعی و طرح صادقانه مسائل با مردم با هدف احیای امید یا حرکت کردن در مسیر فعلی که از او سیاستمداری تشریفاتی و رئیس‌جمهوری تزئینی می‌سازد. انتخاب با اوست.
دیدگاه‌ها