به گزارش پول و تجارت، در بحبوحه یک دوره پنج ساله پرتلاطم جهانی که با همه‌گیری، جنگ و سیاست‌های پولی انقباضی همراه قرار دارای بود، پنج اقتصاد کلیدی در خاورمیانه و جنوب غرب آسیا شرایط متفاوتی را رقم زدند و ایران چشم‌انداز نامشخصی را تجربه انجام می‌دهد.
آنگونه که صبا نوبری در بخش آنلاین روزنامه دنیای اقتصاد گزارش داده است؛ بر اساس داده‌های صندوق بین‌المللی پول (IMF)، در حالی که اقتصادهای نفتی خلیج فارس از درآمدهای بادآورده برای تسریع برنامه‌های تحول‌آفرین خود استفاده کردند، همسایگانشان با ترکیبی از بحران‌های بدهی، تورم افسارگسیخته و انزوای اقتصادی دست و پنجه نرم کردند.
از یک سو، عربستان سعودی و امارات متحده عربی قرار دارند که از ثروت هیدروکربنی به عنوان سوخت برای گذار به اقتصادهای متنوع و غیرنفتی استفاده می‌کنند.
از جهات دیگر، ترکیه، پاکستان و ایران قرار دارند که هر یک در نبردی منحصربه‌فرد برای ثبات گرفتار شده‌اند و چشم‌انداز آینده آنها به طور فزاینده‌ای نامشخص ظاهراً.
عربستان و امارات؛ دو کشور نفتی با دو استراتژی متفاوت
روایت اقتصادی عربستان سعودی و امارات متحده عربی، داستان استفاده استراتژیک از ثروت نفتی هست. هر دو کشور پس از رکود ناشی از همه‌گیری کووید ۱۹ در سال ۲۰۲۰، شاهد بهبود قوی و رشد استثنایی ۷.۵ درصدی در سال ۲۰۲۲ بودند که ناشی از افزایش قیمت انرژی پس از درگیری در اوکراین قرار دارای بود. با این حال، داده‌های صندوق بین‌المللی پول، تفاوت‌های کلیدی در مدل‌های آنها را آشکار انجام می‌دهد.
رشد عربستان سعودی نوسان بیشتری داشته هست. پس از رونق سال ۲۰۲۲، اقتصاد این کشور در سال ۲۰۲۳ به میزان ۰.۸ درصد منقبض گردید. این رقم منفی که در نگاه اول نگران‌کننده ظاهراً، در واقع نتیجه یک انتخاب سیاستی آگاهانه قرار دارای بود؛ کاهش داوطلبانه تولید نفت برای تثبیت بازارهای جهانی. در پشت این نوسانات، یک موتور قدرتمند در حال کار هست: بخش غیرنفتی.
این بخش که ستون فقرات برنامه چشم‌انداز ۲۰۳۰ هست، حتی در زمان انقباض بخش نفت، به رشد خود ادامه داد و برای اولین بار در تاریخ این کشور، سهم آن از کل تولید ناخالص داخلی به بیش از ۵۰ درصد رسید.
صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی انجام می‌دهد که با تداوم این حرکت و عادی‌سازی تولید نفت، رشد عربستان در سال ۲۰۲۵ به ۳.۰ درصد بازگردد.
در مقابل، امارات متحده عربی تصویری از ثبات و بلوغ اقتصادی را به نمایش می‌گذارد. اقتصاد این کشور که دهه‌ها پیش فرآیند تنوع‌بخشی را آغاز کرده، نوسانات کمتری را تجربه کرده هست. پس از رشد ۷.۵ درصدی در سال ۲۰۲۲، رشد پایدار ۳.۶ درصدی را در سال ۲۰۲۳ به ثبت رساند و پیش‌بینی خواهد گردید در سال ۲۰۲۵ به ۴.۰ درصد برسد.
این ثبات بر پایه جایگاه تثبیت‌شده امارات به عنوان یک قطب جهانی برای تجارت، لجستیک و امور مالی استوار هست. تجارت خارجی غیرنفتی این کشور در سال ۲۰۲۴ به رکورد ۸۱۷ میلیارد دلار رسید که نشان‌دهنده ادغام عمیق آن در اقتصاد جهانی هست.
مدل امارات، معیاری هست که جاه‌طلبی‌های عربستان با آن سنجیده خواهد گردید و رقابتی منطقه‌ای برای جذب سرمایه و استعداد را شکل می‌دهد.
ترکیه و پاکستان؛ راه رفتن بر لبه تیغ
خارج از اقتصادهای نفتی خلیج فارس، داستان به شدت متفاوت هست. ترکیه و پاکستان هر دو دوره‌ای از رشد قوی را پس از همه‌گیری تجربه کردند، اما این رشد بر پایه‌های شکننده‌ای بنا شده قرار دارای بود.
اقتصاد ترکیه یک آزمایش جسورانه اما پرمخاطره در سیاست‌های پولی نامتعارف قرار دارای بود. با پایین نگه داشتن نرخ بهره، دولت رشد اقتصادی خیره‌کننده ۱۱.۴ درصدی را در سال ۲۰۲۱ مهندسی کرد که ناشی از رونق اعتبار و صادرات رقابتی قرار دارای بود. این رشد در سال‌های بعد نیز با ارقام بالای ۵ درصد ادامه یافت؛ اما بهای این رشد، تورم افسارگسیخته قرار دارای بود که قدرت خرید را از بین برد و بی‌ثباتی مالی ایجاد کرد. اکنون، با چرخشی دردناک به سمت سیاست‌های متعارف و افزایش شدید نرخ بهره، اقتصاد در حال ثبات یافتن هست.
صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی انجام می‌دهد که رشد ترکیه در سال ۲۰۲۵ به ۲.۷ درصد کاهش یابد؛ این رقم نشان‌دهنده فرآیند دشوار ایجاد تعادل مجدد پس از سال‌ها رشد سریع هست.
مسیر پاکستان حتی پرمخاطره‌تر بوده هست. این کشور در یک «بحران چندوجهی» شامل ترکیبی از بدهی‌های خارجی عظیم، بی‌ثباتی سیاسی مزمن و آسیب‌پذیری شدید در برابر شوک‌های اقلیمی مانند سیل‌های ویرانگر سال ۲۰۲۲ گرفتار شده هست. پس از رشد قوی در سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲، اقتصاد پاکستان در سال ۲۰۲۳ به میزان ۰.۲ درصد منقبض گردید و این کشور تا آستانه ورشکستگی پیش رفت.
سیاست‌های اقتصادی اغلب نه بر اساس استراتژی بلندمدت، بلکه تحت فشار نیاز فوری به تضمین بسته نجات بعدی از سوی صندوق بین‌المللی پول شکل دریافت می‌کند. پیش‌بینی رشد ملایم ۲.۶ درصدی برای سال ۲۰۲۵، بیش از آنکه نشان‌دهنده یک بهبود قوی باشد، بازتابی از یک ثبات شکننده و وابسته به کمک‌های خارجی هست.
ایران؛ تاب‌آوری تحت فشار
اقتصاد ایران داستانی از تاب‌آوری قابل توجه در برابر محدودیت‌های شدید را روایت انجام می‌دهد. بر اساس داده‌های صندوق بین‌المللی پول، ایران از سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۴ رشد مثبت و پیوسته‌ای را به ثبت رساند که یک دستاورد قابل توجه تحت فشار تحریم‌های بین‌المللی هست. این رشد عمدتاً ناشی از افزایش تولید و صادرات نفت به تعداد محدودی از خریداران، به ویژه چین، قرار دارای بود.
با این حال، این مدل رشد به محدودیت‌های خود رسیده هست. پیش‌بینی صندوق بین‌المللی پول برای سال ۲۰۲۵ یک علامت هشدار جدی هست: انتظار می‌رود رشد اقتصادی ایران به نزدیک صفر، یعنی ۰.۳ درصد، سقوط کند.
این پیش‌بینی دراماتیک نشان می‌دهد که بهبود مبتنی بر نفت پایدار نبوده و ضعف‌های ساختاری عمیق اقتصاد - شامل کمبود سرمایه‌گذاری، تورم بالا و وابستگی به درآمدهای هیدروکربنی - در حال آشکار شدن هست. رشد سال‌های گذشته بیش از آنکه یک پیشرفت ساختاری باشد، یک بازگشت از کف رکود قرار دارای بود و اکنون، با تشدید احتمالی فشارهای ژئوپلیتیکی، شکنندگی این مدل آشکار شده هست.
دیدگاه‌ها