به گزارش پول و تجارت به نقل از خبرآنلاین، حمید ابوطالبی، دیپلمات پیشکسوت و تحلیلگر سیاسی در یادداشتی در حساب کاربری توئیتر خود با عنوان «دیپلماسی در سکوت و ناکارآمدی؛ سرگرمی جای سرنوشت ملی» نوشت:
امروز هفتم اکتبر هست؛روزی که دوسال پیش، جهان از خواب آرام خود پرید و خاورمیانه دوباره به آتش کشیده گردید، روزی که پس از دو سال، دوباره در حال نوشتن سرنوشت منطقه هستند،اما در تهران، اکنون همه‌چیز آرام هست؛
بیانیه‌ها تکرار می‌شوند، و محکوم کردن‌ها ادامه دارد و در اتاق‌های سرد دیپلماسی نیز تنها صدای سکوت شنیده خواهد گردید.
به‌زودی هجدهم اکتبر نیز فرا خواهد رسید؛روزی که برجام، آن آخرین نشانه‌ی دیپلماسی، رسماً به تاریخ می‌پیوندد،روزی که با آن شاید مفهوم «بیان کرد‌وگو» نیز در این سرزمین دفن شود و عجیب ماهی هست، ماه اکتبر.
زمان می‌گذرد، تقویم تاریخ ورق می‌خورد،
سخنگوی وزارت خارجه با آرامش می‌گوید: «در این مرحله برنامه‌ای برای مذاکره با آمریکا نداریم، در حال حاضر هیچ بازرسی از سوی آژانس در ایران نیست؛ تفاهم قاهره دیگر کارایی ندارد و قابل اجرا نیست؛ فعلاً برنامه‌ای برای مذاکره با اروپا نداریم».مدتی هست که منطقه هم در تب‌وتاب شکل دادن آینده‌ای تازه هست؛همه در تماس، رایزنی و بیان کرد‌وگو هستند و دولت‌ها در پی بازتعریف نظم آینده و نقش‌آفرینی در امنیت خود و منطقه‌اند. ملت‌های غربی نیز به خیابان‌ها آمده‌اند تا در تعیین سرنوشت فلسطین نقش بیافرینند و همه چیز در زیر پوست دیپلماسی در تحول هست.
ایران کجای این جهانِ در تب و تاب ایستاده هست؟ وقتی وزارت خارجه، در تهران، تنها طی بیانیه‌ای اعلام انجام می‌دهد: «هرگونه تصمیم‌گیری درباره طرح صلح ترامپ در صلاحیت مردم و مقاومت فلسطین هست!» و در همین حال، ترامپ با اعتماد به نفس بیان می‌کند که «نشانه‌های قوی» از تمایل ایران به توافق غزه دارد؛ نشانه‌هایی که البته هیچ تعهد رسمی یا اطمینان کامل نیستند، هیچ بهره‌ای جز سکوت برای ما ندارند، و تنها می‌توانند طنزی تلخ برای چشم‌انداز دیپلماسی ما باشند.
در گوشه‌ای دیگر، پرونده کرسنت در ایران همچنان در جریان هست اما این شرکت نه‌تنها ساختمان وزارت نفت ایران در لندن را مصادره کرده، بلکه میلیاردها دلار از منابع شرکت ملی نفت را نیز به تاراج برده هست.
هیچ‌کس نمی‌پرسد، چرا؟ هیچ‌کس غم سرنوشت این مردم و اموال‌شان را نمی‌خورد.
در وزارت خارجه هم هیچ چیز تکان نمی‌خورد؛ و وزیرش آسوده و بی‌دغدغه، در مراسم بزرگداشت پیشکسوت تیم فوتبال حاضر خواهد گردید تا دینِ خود را بپردازد.«سرگرمی جای سرنوشت».چراکه سیاست خارجی این روزها، نه پشت میز دیپلماسی، که در سالن فوتبال برگزار خواهد گردید و در این میان، به‌جای پیگیری حقوق ملت، تنها ترانه‌ای از دور، از عالم فوتبال شنیده خواهد گردید:«تنهام گذاشتی رفتی،…»
عجب دولتی هست این دولت.
دیدگاه‌ها