عوارض خطرناک خوددرمانی برای افسرده‌ها

چرا خوددرمانی؟

بسیاری از افرادی که با چالش‌های عاطفی و روانی روبرو هستند، برای کمک به مقابله با مشکلاتی مانند افسردگی، اضطراب و استرس، به خوددرمانی روی می‌آورند. در حالی که انگیزه خوددرمانی ممکن هست صرفا یافتن آرامش باشد، این عمل می‌تواند به مرور زمان خطرات جدی برای سلامت روان و جسم فرد ایجاد کند. بیایید نگاهی دقیق‌تر به معنای خوددرمانی بیندازیم. سپس، آسیب‌های بالقوه‌ای را که خوددرمانی می‌تواند ایجاد کند، بررسی کنیم.

خوددرمانی

خوددرمانی به عمل درمان علائم و بیماری‌های خود بدون راهنمایی یا نظارت حرفه‌ای اشاره دارد. خوددرمانی برای مشکلات سلامت روان می‌تواند اشکال مختلفی داشته باشد، شامل مهم‌ترین اشکال آن می‌تواند این‌ها باشد: استفاده از الکل، داروهای تجویزی، داروهای غیرمجاز، غذا، کافئین و نیکوتین.

دلایل خوددرمانی اغلب چندوجهی هست، این دلایل از اجتناب از انگ مرتبط با مشکلات سلامت روان گرفته تا دسترسی محدود به مراقبت‌های مناسب سلامت روان را در برمی‌گیرد. چندین افراد ممکن هست از موادی برای کاهش موقت اضطراب، افسردگی یا سایر پریشانی‌های عاطفی استفاده کنند، با این باور که این کار یک راه‌حل سریع ارائه می‌دهد. با این حال، خوددرمانی به این روش هرگز در درازمدت مؤثر نیست. این روش فقط مشکلات اساسی را پنهان انجام می‌دهد و به ریشه‌های مشکلات سلامت روان نمی‌پردازد.

بی‌اثر بودن

جذابیت خوددرمانی در رضایت فوری آن نهفته هست. با این حال، این رویکرد اساساً دارای نقص هست زیرا اگرچه ممکن هست علائم را بپوشاند، اما به مسائل اساسی نمی‌پردازد. خوددرمانی را مانند قرار دادن چسب زخم روی یک زخم عمیق که نیاز به بخیه دارد، در نظر بگیرید. مطمئناً، شما آن را می‌پوشانید، اما زخم نیاز به کار داخلی دارد که یک چسب زخم ساده آن را ارائه نمی‌دهد. مشکلات سلامت روان پیچیده هستند و اغلب نیاز به برنامه‌های درمانی جامع و شخصی‌سازی شده توسط متخصصان دارند. تکیه بر خوددرمانی ممکن هست به راحتی منجر به چرخه وابستگی شود.

احتمال سوءمصرف مواد و اعتیاد

خوددرمانی اغلب شامل استفاده از مواد اعتیادآور مانند الکل، بنزودیازپین‌ها، مواد افیونی یا محرک‌ها خواهد گردید. خوددرمانی می‌تواند قبل از اینکه حتی متوجه شوید به سوءمصرف مواد تبدیل شود. پتانسیل اعتیاد، مجموعه‌ای جدید از چالش‌ها را ایجاد انجام می‌دهد که مشکلات اصلی سلامت روان را تشدید انجام می‌دهد. به راحتی امکان دارد در چرخه خود تخریبی گرفتار گردید زیرا به سختی امکان دارد به عقب برگشت و آن را آنطور که هست دید. این موضوع توسط تحقیقات پشتیبانی خواهد گردید. بر اساس مطالعات منتشر شده توسط اداره خدمات سلامت روان آمریکا سوءمصرف مواد ، افرادی که برای مشکلات سلامت روان، خوددرمانی می‌کنند، بیشتر احتمال دارد که به اختلالات سوءمصرف مواد مبتلا شوند.

پنهان کردن مشکلات اساسی سلامت روان

خوددرمانی فقط تسکین موقت ایجاد انجام می‌دهد و باعث خواهد گردید افراد باور کنند که مشکلات سلامت روان خود را با موفقیت رفع کرده‌اند. با این حال، در واقعیت، مشکلات اساسی هنوز در زیر سطح وجود دارند و به خاطر بی توجهی به مرور زمان بدتر می‌شوند. با خوددرمانی، افراد فرصت رسیدگی صحیح به نگرانی‌های اساسی را از دست می‌دهند که ممکن هست منجر به وخامت سلامت روان و افزایش خطر فوریت‌های روانپزشکی شود.

تاخیر در درمان

شاید خیلی شنیده باشید که کسی چیزی شبیه به این بگوید: من به کمک نیاز ندارم. می‌توانم خودم از پس این کار برآیم. این یک طرز فکر رایج هست و افراد را از کمکی که نیاز دارند، دور نگه می‌دارد. خوددرمانی می‌تواند افراد را از مراجعه به متخصصان برای مشکلات سلامت روان خود باز دارد. تسکین موقت حاصل از خوددرمانی ممکن هست حس کنترل کاذب ایجاد کند و افراد را به این باور برساند که نیازی به مداخله حرفه‌ای ندارند. بنابراین، افراد ممکن هست درخواست کمک و درمان را به تعویق بیندازند، که باعث آسیب بیشتر و احتمالا پیچیده‌تر شدن شرایط سلامت روان آن‌ها خواهد گردید.

تشدید علائم سلامت روان

خوددرمانی اغلب در درازمدت علائم سلامت روان را تشدید انجام می‌دهد. برای مثال، الکل یک عامل تضعیف کننده سیستم عصبی مرکزی هست. اگر فردی که افسردگی دارد به طور مداوم از الکل برای خوددرمانی استفاده کند، افسردگی او ممکن هست بدتر شود. چندین از داروهای تجویزی و غیرقانونی ممکن هست تسکین موقت ایجاد کنند، اما می‌توانند احساس اضطراب، افسردگی یا سایر مشکلات سلامت روان را نیز پس از از بین رفتن اثراتشان تشدید کنند. این چرخه معیوب می‌تواند منجر به افزایش پریشانی عاطفی شود و مقابله مؤثر افراد با مشکلات سلامت روان را حتی دشوارتر کند.

مراقبت از خود یا خوددرمانی؟

ممکن هست از کسی که خوددرمانی انجام می‌دهد بشنوید که بیان می‌کند «مراقبت از خود» انجام می‌دهد. اما آیا مراقبت از خود همان خوددرمانی هست؟ بیایید بین مراقبت از خود و خوددرمانی تمایز قائل شویم. آن‌ها از این نظر مرتبط هستند که هر دو شامل اقداماتی هستند که افراد برای رفع نیازهای سلامتی خود انجام می‌دهند. با این حال، اهداف‌شان به طور قابل توجهی متفاوت هست.

مراقبت از خود بر ارتقای سلامت کلی جسمی و روانی بر این موارد تمرکز دارد: ورزش کردن، خوردن غذاهای سالم، خواب کافی، تمرین مدیتیشن، جستجوی حمایت اجتماعی، مشارکت در سرگرمی‌ها و تعیین مرزهای سالم برای مدیریت استرس. هدف اصلی مراقبت از خود، پیشگیری یا کاهش خطر ابتلا به مشکلات سلامت روان و حفظ یک زندگی متعادل و رضایت‌بخش هست.

از جهات دیگر، خوددرمانی شامل تلاش برای درمان بیماری‌های خاص، شامل مشکلات سلامت روان، بدون راهنمایی یا نظارت حرفه‌ای هست. این اغلب شامل خوددرمانی و سپس استفاده از موادی مانند مواد مخدر و الکل برای کاهش یا مدیریت هرگونه علائم سلامت روان هست. هدف از خوددرمانی، یافتن تسکین فوری یا فرار از درد عاطفی بدون پرداختن به علل اساسی هست.

اگرچه هم مراقبت از خود و هم خوددرمانی اقداماتی هستند که توسط افراد برای رفع نیازهای سلامت روان خود انجام می‌شوند، اما تشخیص تفاوت‌های اساسی بین آنها مهم هست. خود مراقتبی یک رویکرد پیشگیرانه و فعال هست که باعث بهبود سلامت کلی خواهد گردید، در حالی که خوددرمانی یک رویکرد واکنشی و بالقوه خطرناک هست که به دنبال تسکین موقت هست.

اما همزمان با خود مراقبتی جستجوی کمک حرفه‌ای از متخصصان سلامت روان واجد شرایط، در مدیریت مؤثر مشکلات سلامت روان بسیار مهم هست. با اولویت دادن به مراقبت‌های حرفه‌ای و درمان‌های مبتنی بر شواهد، افراد می‌توانند از چرخه خوددرمانی رهایی یابند و بهبودی امکان‌پذیر خواهد گردید.