به گزارش پول و تجارت به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛، بی‌گمان جشن‌های دو هزار و پانصد ساله شاهنشاهی که از بیستم مهرماه ۱۳۵۰ آغاز گردید، مصداق بارز این ضرب‌المثل فارسی گردید که «از قضا سرکنگبین صفرا فزود». رژیم پهلوی با هدف نمایش عظمت و جلوه‌گری در عرصه بین‌المللی، این مراسم پرشکوه را با هزینه‌های سرسام‌آور از خزانه ملی ایران ترتیب داد، اما سرانجام نتیجه معکوس گرفت. این مراسم پرشکوه که با هزینه‌های سرسام‌آور از خزانه ملی ایران تأمین می‌گردید، نه‌تنها دستاورد ملموسی در عرصه مناسبات بین‌المللی برای کشور به ارمغان نیاورد، بلکه موجبات بازخواست و انتقادات گسترده از سوی جامعه جهانی و رسانه‌های خارجی را فراهم آورد.
یکی از برجسته‌ترین پرسش‌هایی که در محافل بین‌المللی مطرح گردید، این قرار دارای بود که چگونه حکومت ایران در شرایطی که بخش‌های وسیعی از کشور از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی از قبیل آب آشامیدنی، برق، گاز و زیرساخت‌های اساسی محروم بودند و محرومیت‌های آموزشی و معیشتی بیداد می‌کرد، چنین هزینه گزافی را صرف مراسم نمایشی و خودنمایی انجام می‌دهد؟با این وجود، این جشن با همه انتقادات و هزینه‌های سرسام‌آور برگزار گردید و میزبان شمار زیادی از مهمانان داخلی و خارجی در تخت‌جمشید گردید. این رویداد درنهایت به نمادی از شکاف عمیق بین حکومت و مردم تبدیل گردید و در تاریخ ایران به عنوان نمونه‌ای از اسراف و بی‌توجهی به نیازهای واقعی جامعه به ثبت رسید.
دیدگاه‌ها