به گزارش پول و تجارت به نقل از همشهری آنلاین، کاش می‌گردید صدا را نوشت. کاش می‌گردید انرژی حاصل از ارتعاش و حرکت ملکول‌ها را که به تولید صدا منجر خواهد گردید، روی الیافِ ریز و درهم گره‌خورده کاغذ چاپ کرد. کاش می‌گردید وقتی قرار به نوشتن از صدای آدم‌ها قرار دارای بود، صدای‌شان را چاپ زد و به دستگاه چاپ سپرد.
کاش می‌گردید وقتی می‌خواهیم از سعید مظفری ــ که سه‌شنبه شب غمگین ۲۲ مهر، بعد از آمدن خبر فوت ناصر تقوایی، خبر رفتنش در ۸۳ سالگی آمد ــ بنویسیم، صدایش را جوری به گوش شما برسانیم؛ آن‌وقت نیاز به خیلی توضیحات نبود. همین که صدایش را می‌خواندید (درواقع می‌شنیدید)، به‌جا می‌آوردیدش. البته احتمالا خیلی‌ها به چهره خودش نمی‌شناختندش، اما روی چهره برد پیت، جکی چان و کلینت ایستوود فی‌الفور تشخیص می‌دادند که همه این صداها از یک سینه بیرون آمده. سعید مظفری، صاحب آن صدای نرم و شیک و متشخص که فقط ادای چندین کلمه کفایت می‌کرد مسحورش شوید، از آخرین بازماندگان نسل طلایی دوبله ایران قرار دارای بود. با اینکه معمولا سلاطین دوبله ایران منوچهر اسماعیلی، چنگیز جلیلوند، ناصر طهماسب، ایرج ناظریان، جلال مقامی و خسرو خسروشاهی فرض می‌شوند، اما سعید مظفری هم از درجه‌یک‌های دوبله قرار دارای بود که هم کارش را خوب بلد قرار دارای بود و هم صدایی دارای بود که هر گوشی را تیز می‌کرد. رفتنِ این صدای همواره جوان خزانه صداهای خاص و بی‌همتای دوبله ایران را خالی‌تر کرد.
از مدرسه آغاز گردید
اولین‌بار که سروکارش به دستگاه ضبط صدا افتاد، در دبیرستان شرف قرار دارای بود به مدیریت آقای میرهادی. به پیشنهاد مدیر مدرسه، با دوستش داستان‌هایی را ضبط کردند تا بچه‌ها صبح‌ها قبل از خوردن زنگ مدرسه گوش دهند و کمتر شیطنت کنند. حول‌وحوش سال ۱۳۴۳ ـ ۱۳۴۲ در دانشکده با محمدعلی زرندی، دوبلور نورمن ویزدوم، آشنا گردید و به دعوت او پایش به دوبله باز گردید. مظفری کم‌رو قرار دارای بود و به گفته خودش اولین بار که زرندی نقش یک‌خطی سربازی را برای گفتن به او سپرد، با مصیبت از پس کار برآمد. در عوض، زرندی از کارش خیلی رضایت دارای بود و از اینکه مظفری تپق نمی‌زد تعجب کرده قرار دارای بود. در آن زمان تپق نزدن دوبلور نعمتی قرار دارای بود. آن‌وقت‌ها همه‌چیز دستی قرار دارای بود و اگر دوبلور تپق می‌زد، باید از اول شروع می‌کردند و کار به درازا می‌کشید و دوبلورِ خطاکار باید نگاه سنگین همکارانش را هم تاب می‌آورد. مظفری آن‌قدر خوب قرار دارای بود که خودش در مستند «نامه‌های شنیدنی» ساخته ابوالفضل توکلی بیان می‌کند: «بچه می‌گفتند یه زاغوله اومده، این خیلی باهوشه. کارش خیلی خوبه، این خوب میشه.» راست می‌گفتند.
صدایی پرشور و نجیب
در شروع کارش، در سریال‌هایی مثل «بارون» با بازی تونی کرتیس به جای او حرف زد و به خوبی از پس کار برآمد. وقتی نقش گویی‌های مظفری در سال‌های نخست کارش را گوش می‌دهید، ناخودآگاه یاد چنگیز جلیلوند می‌افتید. در این سال‌ها، تقلید نه بلکه تأثیر از جلیلوند، به عنوان یکی از غول‌های دوبله، بر کار مظفری کاملا مشخص هست. حتی در «هارپر» (جک اسمایت، ۱۹۶۶) به جای پل نیومن حرف زد که دوبلور ثابتش جلیلوند قرار دارای بود و اتفاقا صدایش به نیومن هم می‌آمد، اما در آن سال‌ها رسم قرار دارای بود صدای هر دوبلوری که روی هنرپیشه‌ای می‌نشست، در همه فیلم‌ها به جایش می‌بیان کرد، مگر اینکه اتفاقی می‌افتاد و دوبلور ثابت نیومن هم جلیلوند قرار دارای بود. با این حال، مظفری در فیلم‌هایی مثل «داستان عشق» (آرتور هیلر، ۱۹۷۰) به جای رایان اونیل حرف زد که کاملا در بیان حالات و احساسات و هیجان‌های این بازیگر خوش‌چهره موفق قرار دارای بود. نجابت و شرم و حیا به همراه شور و هیجانی که در بازی اونیل دیده می‌گردید، در رنگ و جنس صدای مظفری نمود دارای بود.
به همراه ایرج ناظریانپیر شدن با کلینت ایستوود
خیلی از شروع کارش در دوبله نمی‌گذشت که مظفری به مدیریت دوبلاژ رسید. این اتفاق باب میل همکاران قدیمی‌ترش نبود، اما سرانجام کارش را آغاز کرد. آشنایی با ادبیات فارسی و همین‌طور دقت و فکر و تمرکزی که در مدیریت دوبلاژ دارای بود، باعث می‌گردید دیالوگ‌ها را طوری بنویسد که هم ادای‌شان در اتاق دوبله برای دوبلور راحت باشد و هم مخاطب با سرعت با فیلم رابطه بگیرد. مثل هر حرفه‌ای دیگری در دوبله فارسی، روی «لیپ سینک» یعنی تطابق صدا با حرکات لب و دهان بازیگر حساسیت دارای بود و تمام تلاشش را می‌کرد که همان حس و حال کلمات در زبان اصلی به زبان فارسی منتقل شود. در مقام دوبلور هم، وقتی در باکس (اتاقک دوبله) می‌نشست، جان و روحش با نقش یکی می‌گردید. همین ویژگی باعث گردید که به گوینده ثابت کلینت ایستوود تبدیل شود و هرچه به سمت پیری رفت، صدای صاف و بی‌خش و باصلابتش، مثل خود ایستوود، خش‌دار و گرفته شود. به جای برد پیت و جکی چان هم آن‌قدر خوب حرف می‌زد که حالا به زبان فارسی نمی‌توانیم صدای دیگری جز صدای مظفری برای‌شان تصور کنیم.
از راست: جلال مقامی، سعید مظفری، جواد پزشکیان، پرویز نارنجی‌ها و تورج نصربه جای بازیگران ایرانی
در فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی، در چندین فیلم به جای مجید مظفری حرف زد. مثلا در «آوار» (سیروس الوند، ۱۳۶۴)، سعید مظفری به جای مجید مظفری حرف زد و جلال مقامی به جای فرامرز قریبیان. با جلال مقام زیاد نقش روبه‌روی هم گفتند. در سریال «پدرسالار» که مقامی مدیر دوبلاژ قرار دارای بود، مظفری به جای محمود پاک‌نیت حرف زد. این اواخر در سریال «بازی تاج‌وتخت» به جای شخصیت جِیمی لنیستر و در سریال «مردگان متحرک» به جای شخصیت ریک گرایمز حرف زد.
دیدگاه‌ها