به گزارش پول و تجارت، سایت عصرایران نوشت: فردای روزی که حسن روحانی رییس جمهوری پیشین ایران چندین از مصوبات مجلس اقلیت را به گردوی بیمغز تشبیه کرد که تنها از حمایت ۱۰ درصد مردم برخوردار هست و ۹۰ درصد دیگر با آن مخالفاند و این پرسش را درافکند: هر چه بار، بر گُردۀ اکثریت/ هر چه امتیاز از آنِ اقلیت؟ نایب رییس مجلسی که اکثریت مردم ایران را نمایندگی نمیکند از این که حقوق نمایندهها نصف وزیران هست گله کرده!
جل الخالق! اگر مدعی نمایندگی مردماند چرا با متوسط حقوق مردم و با حداقل دستمزد مقایسه نمیکنند و می توان از آقای نیکزاد پرسید: به چیتان مینازید؟ به راهیابی به مجلس در انتخاباتی غیر رقابتی و کم مشارکت در حالی که که پیشاپیش رقبا را شورای نگهبان حذف کرده قرار دارای بود؟ به مجلسی که نماینده اول تهران ۱۰ میلیونی کمی بیش از نیم میلیون رأی آورده یعنی کمتر از رأی نمایندۀ اول تهران در ۴۵ سال قبل که جمعیت تهران نصف حالا قرار دارای بود یا به مجلسی که اختیارات آن به شوراهای عالی واگذار شده و فقط گیر دادن بی حاصل به وزیران با تهدید استیضاح برای آن مانده؟!
یا می توان پرسید به جز مصوباتی سلبی کدام مصوبهتان ایجابی بوده و گرهی گشوده هست؟ تازه وقتی مجمع تشخیص با تاخیر ۷ ساله میخواهد گرهی باز کند اینجا تهدید میکنند جلوی پیوستن به سیافتی را میگیریم و نمیدانند شرط چینی ها برای همکاری بوده هست!
نایب رییس میگوید نماینده همتراز وزیر هست اما حقوق او نصف وزیر نیست. چه دغدغهای! عجبا! دغدغۀ مردم خرید گوشت قرمز و پرداخت کرایۀ خانه هست و دغدغه این جناب حقوق نمایندگان هست. کثیری از مردم کاسه چه کنم چه کنم در دست دارند و شما نگرانی که حقوق نماینده کمتر از وزیر هست؟ البته حق هم دارید. چون دیگر نسبتی با اکثریت مردم ندارید و شاهدی آورده اید بر همان سخن رییس جمهوری پیشین که علاقه ای به او ندارید: هر چه بار، بر گُردۀ اکثریت/ هر چه امتیاز از آنِ اقلیت...
بحث حقوق نماینده کاملا بی ربط هست. نه این که حق ندارد زندگی کند و هزینه ندارد اما اگر نماینده واقعی و منتخب اکثریت باشد قبل از ورود به مجلس یا حقوقبگیر دولت بوده یا فعال اقتصادی در بخش خصوصی و به هر حال بیکار نبوده که توانسته رزومه ارایه کند. اگر قبلا حقوقبگیر بوده خوب همان را در مجلس هم بگیرد تا ریتم زندگی او به هم نخورد. هر جا که بوده و هر قدر میگرفته. اگر هم دفتر و دستک و شرکت داشته که ارتباطات او در موقعیت تازه گستردهتر خواهد گردید و ضرر نکرده و مقایسه او با وزیر از اساس بیربط هست.
احتمالا گفته خواهد گردید هزینه نماینده بالاست و دفتر و منشی و کارمند دارد و به سفر میرود و قس علی هذا. این هم استدلال ناموجهی هست:
اولا: مگرمدعی نیستید الگوی شما سید حسن مدرس هست و مگر روز قتل او را به عنوان روز مجلس نام نگذاشتهاید؟چرا در این فقره از او تبعیت نمیکنید؟مدرس مگر حقوق نمایندگی دریافت میکرد؟
ثالثا: مجلس اول کارآمدتر قرار دارای بود که اختیار حل و فصل مشکل گروگانها را دارای بود و رییس آن نماینده امام در شورای عالی دفاع قرار دارای بود و اولین رییس جمهور را برکنار کرد یا این مجلس که در محاصره انواع شوراهای عالی هست؟ تازه نگاه کنید چه کسانی نماینده آن بودند. چمران که شهید گردید دیدند دست به حقوق خود نزده و از جای دیگر دریافتی داشته و کافی دانسته. آنها مگر امتیاز فوق العاده و دفتر و دستک جدا داشتند؟
رابعا: اگر مدعی نمایندگی مردم هستید مثل اکثریت دریافت کنید. چرا با وزرا مقایسه میکنید؟ تازه مگر تعداد وزیران چقدر هست؟ ۲۹۰ نفر را که با ۲۰ نفر مقایسه نمیکنند!
جدای اینها چه گلی بر سر ما زدهاید که طلب حقوق بیشتر میکنید؟ اصلا یک سال مجلس را تعطیل کنید. چه اتفاقی میافتد؟ تصور کنیم نظر به شرایط جنگی رییس جمهور اختیارات ویژه بگیرد و مجلس و شوراهای عالی مدتی دخالت نکنند. در کدام حالت کارها به سامانتر هست؟
آقای نایب رییس! به تعبیر مولانا: از قیاست خنده آمد خلق را! البته اگر با تصمیمات و مصوبات مجلسی که اکثریت خلقالله را نمایندگی نمیکند و اعضا (نمایندگان) آن بین ۶ تا ۱۰ درصد آرای واجدان شرایط را کسب کرده اند دل و دماغ خندیدن برای مردم گرفتار در هزارتوی معیشت و نومیدی از آینده باقی مانده باشد!
دیدگاهها