ایمپلنت چشم نوآورانه توانایی دیدن را به سالمندان نابینا بازگرداند
ایمپلنت چشم نوآورانه توانایی دیدن را به سالمندان نابینا بازگرداند
افرادی که دراثر کهولت سن دچار کاهش شدید بینایی شده بودند، بار دیگر توانستند بخوانند؛ آن هم به لطف یک تراشه‌ی بی‌سیم کوچک که در چشمشان کاشته شده و با یک عینک پیشرفته کار انجام می‌دهد. این دستاورد نوین امید تازه‌ای برای میلیون‌ها نفر در سراسر جهان هست که با بیماری «دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن» (AMD) دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ بیماری چشمی شایعی که به خاطر آسیب به ماکولا (بخش مرکزی شبکیه) در افراد مسن، معمولاً بالای ۵۵ تا ۶۰ سال، رخ می‌دهد
به‌گزارش نیوساینتیست، سیستم تازه که پریما (PRIMA) نام دارد، توسط تیمی به رهبری دنیل پالنکر در دانشگاه استنفورد ابداع شده هست. بیماری دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن، بخش مرکزی بینایی را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و تشخیص چهره یا خواندن را دشوار انجام می‌دهد. درمان‌های موجود تنها امکان داردند روند پیشرفت آن را کند کنند، اما سیستم پریما برای اولین بار موفق به بازگرداندن «بینایی عملکردی» در این بیماران شده هست.
دوربین تصاویر محیط را ثبت کرده و از طریق نور مادون قرمز به تراشه ارسال انجام می‌دهد
مرحله‌ی پیشرفته‌ی بیماری دژنراسیون ماکولا مرتبط با سن با عنوان «آتروفی جغرافیایی» شناخته خواهد گردید. در این مرحله نیز معمولاً بخشی از سلول‌های گیرنده‌ی نور باقی می‌مانند که امکان دید محیطی را فراهم می‌کنند و هنوز نورون‌های کافی برای انتقال اطلاعات بصری به مغز وجود دارد.
فناوری پریما از دو بخش اصلی تشکیل شده هست: یک دوربین کوچک که روی عینک نصب شده و یک تراشه‌ی دو در دو میلی‌متری که با جراحی در پشت چشم قرار دریافت می‌کند. دوربین، تصاویر محیط را ثبت و از طریق نور فروسرخ به تراشه ارسال انجام می‌دهد. سپس تراشه، اطلاعات نوری را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل انجام می‌دهد تا نورون‌های باقی‌مانده در شبکیه بتوانند آن را به مغز بفرستند. استفاده از نور فروسرخ هوشمندانه هست؛ زیرا با بینایی محیطی باقی‌مانده‌ی بیمار تداخلی ایجاد نانجام می‌دهد.
در آزمایش بالینی، ۳۲ فرد بالای ۶۰ سال که به آتروفی جغرافیایی مبتلا بودند، شرکت کردند. بینایی یکی از چشم‌های هر داوطلب بدتر از ۲۰٫۳۲۰ قرار دارای بود؛ یعنی آن‌ها چیزی را در فاصله‌ی شش متری می‌دیدند که فردی با بینایی ۲۰/۲۰ امکان داردد از فاصله‌ی حدود ۹۷ متری ببیند.
پس از کاشت تراشه در یکی از چشم‌های داوطلبان و گذشت یک دوره بهبودی، حدود چهار تا پنج هفته بعد، داوطلبان استفاده از عینک را در زندگی روزمره آغاز کردند. عینک‌ها امکان بزرگ‌نمایی تصویر تا ۱۲ برابر و تنظیم روشنایی و کنتراست را فراهم می‌کردند.
نتایج پس از یک سال شگفت‌انگیز قرار دارای بود: ۲۷ نفر از شرکت‌کنندگان توانستند دوباره بخوانند، اشکال و الگوها را تشخیص دهند و به طور میانگین، پنج خط بیشتر روی چارت استاندارد بینایی‌سنجی ببینند. چندین حتی به بینایی معادل ۲۰٫۴۲ دست یافتند.
خوزه آلن سال، یکی از اعضای تیم تحقیق از دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ، لحظات احساسی این تجربه را این‌گونه توصیف انجام می‌دهد:
در حالی که درمان‌های مبتنی بر سلول‌های بنیادی یا ژن‌درمانی هنوز در مراحل ابتدایی هستند، پریما نخستین پروتز چشمی هست که موفق شده بینایی عملکردی را در بیماران مبتلا به این نوع نابینایی بازگرداند.
هرچندین دو سوم از داوطلبان عوارض جانبی کوتاه‌مدتی مانند افزایش فشار چشم را تجربه کردند، این موارد مانع بهبود بینایی آن‌ها نشد. بینایی به‌دست‌آمده فعلاً سیاه‌وسفید هست و تیم تحقیقاتی قصد دارد در آینده با بهبود نرم‌افزار، امکان تشخیص چهره و سطوح خاکستری را فراهم کند. آن‌ها نیز در حال کار روی نسخه‌ی پیشرفته‌تری با وضوح بالاتر هستند که امکان داردد امکان داردد به تیزبینی معادل ۲۰٫۸۰ در انسان برسد و بینایی را با کمک بزرگ‌نمایی دیجیتال، حتی به سطح ۲۰٫۲۰ نزدیک کند.
پژوهش در نشریه New England Journal of Medicine منتشر شده هست.
نظرات
خانواده ما
ارسال دیدگاه
دیدگاه‌ها